جلوه های عرفان در کربلا: وصال به حق

آن امام همام و یاران او خود را به خدا نزدیک مى دیدند تا جایی که از همه هستى خویش گذشتند و هر سختى و تلخى را به جان خریدند. هر چه در راه جانبازى و جهاد جلوتر مى رفتند، آثار شیرین این حالت عرفانى برایشان بیشتر جلوه گر مى شد. در شب عاشورا پس از سخنان امام و اعلام وفادارى اصحاب، امام آنان را دعا کرد، سپس پرده از چشمانشان برداشت و آنان نعمتهاى بهشتى را که خدا عطایشان کرده بود دیدند و جایگاه خویش را شناختند.»

همچنین پس از نماز ظهر عاشورا به آنان فرمود:
«یا کِرامُ هذِهِ الْجَنَّةُ فُتِحَتْ اَبْوابُها وَ اتَّصَلَتْ اَنْهارُها وَاینََعَتْ ثِمارُها وَ هَذا رَسُولُ اللَّهِ وَ الشُّهَداءُ الَّذینَ قُتِلوُا فى سَبیلِ اللَّهِ یَتَوَقَّعُونَ قُدُومَکُمْ وَ یَتَباشَروُنَ بِکُمْ فَحاموُا عَنْ دینِ اللَّهِ وَ دینِ نَبیّهِ وَ ذُبُّوا عَنْ حَرَمِ الرَّسُولِ؛
اى بزرگواران! این بهشت است که دروازه هایش به رویتان گشوده شده و رودهایش به هم پیوسته و میوه هایش شیرین گشته است. رسول خدا(ص) و شهدایى که در راه خدا کشته شده اند ، منتظر ورود شما هستند تا خوش آمد گویند، بنابراین از دین خدا و پیامبرش دفاع کنید و از ناموس پیامبر پاسدارى نمایید.»

حماسه سازان عارف کربلا آنچه را که دیگران در آینه نمى دیدند، در خشت خام مى دیدند و بصیرت و عرفانشان پرده هاى زمین و زمان را درنوردیده بود و بر بام دنیا گام نهاده ،چنین مقام ارجمندى را در پرتو همراهى با حضرت اباعبداللَّه(ع) به دست آورده بودند:
زهیر بن قین آن گاه که آهنگ میدان کرد، دست بر دوش امام نهاد و گفت؛
«اینک راه خویش را به نیکى یافته ام و عارفانه قدم به میدان مى نهم و یقین دارم که به ملاقات نیاکان بى نظیر تو یعنى پیامبر و على و حسن و جعفر طیار و حمزه علیهم السلام مى شتابم.»

حضرت على اکبر(ع) نیز یک بار از میدان برگشت و در ظاهر از امام طلب آب نمود ولى در واقع آب حیات مى طلبید،

امام به او فرمود:
«پسرم، به میدان باز گرد که پس از اندکى جنگیدن، جدت محمد(ص) را ملاقات خواهى کرد و او چنان تو را سیراب خواهد کرد که پس از آن، هرگز تشنه نخواهى شد!»

پس از سخنان امام(ع) آن مجاهد عارف به صف دشمن زد و حماسه آفرید. در آن میان منقذ بن عروه، او را هدف قرار داد و بر زمین افکند، على ا کبر در میان خاک و خون، فریادبرآورد:
«پدر عزیزم، درود بر تو، این، جدم پیامبر است که بر تو سلام مى فرستد و پیام مى دهد که هر چه زودتر به سوى ما بشتاب!»

راستى در عرفانگاه کربلا چه رخ داده است که پدر از پسر، پسر از پدر، برادر از برادر و خواهر از برادر ،دل مى کند و خود را تسلیم امواج بلا مى نماید؟ جز اینکه جملگى تصمیم گرفته اند از آوردگاه نینوا به بارگاه «دَنى فَتَدلَّى» پر بکشند و با زبان حال و قال بگویند:
تَرَکْتُ الْخَلقَ طُرّاً فى رِضاکا وَ اَیْتَمْتُ الْعَیالَ لِکَنى اَراکا فَلَوْ قَطَّعْتَنى اِرْباً فَاِربا لَما حَنَّ الْفُؤادُ اِلى سِواکا!
تمامی مردمان را در راه رضایت تو ترک گفتم و عیالم یتیم گشت تا تو را ببینم اگر مرا قطعه قطعه کنی، دلم غیر ار تو را نمی‌خواهد.

همه عاشوراییان، مست جمال حسینى شدند و زیباترین سرود عاشقانه را پیام آور کربلا، حضرت زینب(س)، در کوفه ابراز داشت. وقتى اهل بیت(ع) به عنوان اسراى جنگى وارد مجلس عبیداللَّه شدند، او با نخوت و غرور از حضرت زینب(ع) پرسید: خدا با خاندان تو چه کرد؟ دختر پیامبر با اطمینان و صلابت پاسخ داد:
«ما رَأَیْتُ إلاَّ جَمیلاً، هؤُلاءِ قَوْمٌ کَتَبَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْقَتْلَ فَبَرزوُا اِلى مَضاجِعِهِمْ ...؛
جز زیبایى ندیدم! این خیل (شهدا) کسانى هستند که خدا شهادت را برایشان مقرر کرده بود و آنان به مشهد خویش شتافتند.»

ادامه این مطلب ان شاء الله در مطالب آتی تقدیم خواهد شد

منبع:سایت ضیاءالصالحین

۱۱محرم۶۱قمری:تشکیل مجلس ابن زیاد

روز یازدهم عمر سعد به کوفه آمد. ابن زیاد اذن عمومى داد تا مردم در مجلس حاضر شوند. سپس رأس مطهر امام حسین (ع) را نزد او گذاشتند و او نگاه مى‌کرد و تبسم مى‌نمود و با چوبى که در دست داشت جسارت مى‌نمود.

منبع:تقویم شیعه/بخش محرم الحرام/یازدهم محرم الحرام

تصویر: عصر انتظار

چه شبی می‌گذرد در دلِ پنهانِ تنور
سر خورشید شده گرمی دُکانِ تنور

این چه نوری ست تنور از نفسش روشن شد؟!
این چه داغی ست که آتش زده بر جانِ تنور؟!

دیشبی را شهِ دین در حرمش مهمان بود
امشب ای وای سر او شده مهمانِ تنور

با سرش صاحب این خانه به نانی برسد
کیسه‌ها دوخته و سکه شده نانِ تنور

چه بلایی سر نیزه به سرش آوردند؟!
که پناه از همه آورده به دامانِ تنور

سر شب نانی اگر پخته شده باشد، پس
نیمه شب رفته سرش در دلِ سوزانِ تنور

شأنِ «برداً و سلاما» ست نزولِ سر او
که فرود آمده از نِی به گلستانِ تنور

تا قیامت وسطِ شعله بسوزد کمِ اوست
بیش از این‌هاست در این فاجعه تاوانِ تنور

شعر از محمد رسولی

تصویر :سایت عقیق

درس عشقی اگر عاشقسن ایله ازبر اوخی
عشق منشورینه باخ مطلبی جان پرور اوخی
.
ایسته سون قلبیوه تابش ایلیه جلوۀ نور
ایده سن روحووی تشجیع دولا مغزیوه شور
ایله تاریخچۀ زمرۀ عشاقه مرور
سرسری گیچمه اولوب رمزینه مستحضر اوخی
.
عشق بیر قوه دی انسانه شهامت گتورر
بیر همایون پر همادور که سعادت گتورر

صفت سلم و رضا صدق و صداقت گتورر

عشقی پس زورق انسانیته لنگر اوخی

.

گاهی عاشق گوروسن عشق ایلیوب ناره گیدر

گاه طوفانه دوشر گه دم منشاره گیدر

گه کسللر باشینی طشته گهی داره گیدر

عشقه هر عاشقی بیر نوعی نمایشگر اوخی

.

چوخدی لبیک دیوب حقه اولان بندۀ عشق

عاشق صادق و خونگرم و برازندۀ عشق

اولدی تکمیل حسین آدینه پروندۀ عشق

سلک عشاقه مبارک آدینی رهبر اوخی

.

ایسته سوک عشقیله عشق نجبادن دانشاق

وصف جانبازی مردان خدادن دانشاق

بیر حسین بیرده گرک کرب و بلادن دانشاق

من دیوم شرحینی سن سینوه یاز بهتر اوخی

.

کربلا عاشق و آزاده لرون مسکنی دور

خاتم العشق حسین ابن علی مدفنی دور

پیرهنسیز بدنون پوشش و پیراهنی دور

نرم توپراقینی دلداده لره بستر اوخی

.

-شعر:بخشی از شعر مرحوم استاد انور اردبیلی در شهادت حضرت علی اصغر علیه السلام

حركت دادن اهل بيت(علیهم‌السلام) از كربلا به كوفه

عمر بن سعد ملعون شب يازدهم را تا وقت زوال روز يازدهم در كربلا ماند و بركشته شدگان خود نماز خواند و به خاك سپرد و بعد از ظهر امر كرد دختران رسول خدا را بر شتران سوار كردند و امام سجادعليه‌السلام را غل جامعه بر گردن زدند و مثل اسيران مى بردند و از قتلگاه عبور دادند.

وقتى چشم زنان به شهدا افتاد فرياد كشيدند و سيلى به صورت خود زدند اشك ريزان از شتران خود را به زمين انداختند.

عليا مخدره زينب كبرى چون نظرش به بدن مبارك امام افتاد سلام داد السّلام عليك يا ذبيحا من القفا سپس نعش برادر را به سينه خود چسبانيد عرض كرد اختك لك الفداء يابن محمد المصطفى و يا قرة عين فاطمة الزهراء بعد با صوتى حزين و قلبى دردناك گفت يا محمداه صلّى عليك مليك السّمآه اين حسين توست كه با اعضاى پاره پاره در خون خويش آغشته است اينها دختران تواند كه اسير كرده اند اين حسين توست كه قتيل اولاد زنا گشته و بدنش بروى خاك افتاده.

سپس شروع به نوحه نمود: پدرم فداى كسى باد كه جراحتش دوا نپذيرد پدرم فداى كسى باد كه با غصه از دنيا رفت پدرم فداى كسى باد كه لب تشنه شهيد شد در روايت ديگرى آمده چون چشم زينب كبرى به قلب و گلوى امام افتاد با دلى سوزان فرياد كرد اى برادر كاش اين تير را به قلب من مى زدند كاش عوض تو مرا نحر مى كردند.

سكينه جسد پدر را دربركشيد چنان ناله مى كرد و عرض مى نمود پدر جان قتل تو چشم دشمنان را روشن و دلشان را شاد كرد پدر جان بنى اميه مرا در كوچكى يتيم كرد اى بابا زماني كه شب شد چه كسى مرا حمايت مى كند اى پدر گوشواره هايم را غارت و عبايم را ربودند.

كفعمى نقل مى كند كه سكينه فرمود چون بدن نازنين پدرم را در آغوش ‍ گرفتم حالت اغماء به من رخ داد در آن حال شنيدم پدرم مى فرمود:

شيعتى مهما شربتم ماء عذب فاذكرونى

او سمعتم بغريب او شهيد فاندبونى.

منبع:موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت(علیهم‌السلام)