در قرآن کریم،دو گونه آیات درباره یاد خدا وجود دارد:برخی آیه ها یاد خدا را مایه آرامی دل ها؛((أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ))(1) و بعضی دیگر،انگیزه ترس و خوف می داند؛(( إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ))(2) این دو دسته آیات را می توان این گونه جمع کرد که مومنان،وقتی با خدا ارتباط پیدا می کنند ،درک بزرگیِ او و وعده و وعیدش ،به آنان احساس مسئولیت می دهد که بترسند تا مبادا در اجرای وظایف زندگی ،غفلت ورزند و هنگامی که در برابر حوادث ناگوار و ترفند های دشمنان قرار می گیرند با یاد خدا و توجه به این که او بر هرکس و هر چیز احاطه کامل دارد،دلشان آرام می شود؛همان طور که قرآن می فرماید:((اَلَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ))(3)این ها کسانی بودند که{بعضی از}مردم به آنان گفتند:مردم{=لشکر دشمن}برای {حمله به}شما اجتماع کرده اند،از آنها بترسید!اما این سخن ،بر ایمانشان افزود و گفتند:خدا ما را کافی و او بهترین پشتیبان است.

1.سوره مبارکه رعد،آیه28

2.سوره مبارکه انفال،آیه2

3.سوره مبارکه آل عمران،آیه173

منبع:تفسیر سوره انفال،انتشارات عصمت(با حمایت مرکز هماهنگی،توسعه و ترویج فعالیت های قرآنی کشور)،تالیفِ گروه تدوین متون تفسیری،صفحات34و 35