این ویژگی روحی و اخلاقی و عبادی، از صفات پیام آوران الهی است، که برترین و والاترین مرحلهٔ آن برای امام حسین (ع) پدید آمد؛ چرا که حقیقت یقین آن است که انسان در راه هدف از زرق و برق دنیا بگذرد و خویشتن را از ارزش های مادی دور سازد و او در تمام مراحل عمر و همهٔ فراز ها و نشیب های نهضت الهی اش، از همان لحظات حرکت از مدینه تا واپسین لحظات شهادت، در اوج یقین بود.

آن حضرت پس از ورود به کربلا در نامه ای به برادرش محمد و سایر افراد قبیلهٔ بنی هاشم مرقوم داشت:(( اما بعد! گویا دنیایی وجود نداشته، همانگونه که سرای آخرت جاودانه است.))

حقیقت این است که دنیا و آخرت را بدین صورت ارزیابی نمودن عبارت است از دوری گزیدن از دنیا و آزاد ساختن قلب از کمند مهر آن و آن گرامی در اوج چنين حالتی بود.

​​​​منبع:فصائل و سیرهٔ امام حسین (ع) /عباس عزیزی صفحات ۲۰٧ و ٢٠٨